Sólsetur

Það er fastur liður á hverjum degi að sólin sest.

Nú líður alltaf lengri og lengri tími þangað til að sólin sest á kvöldin.

Í kvöld sest hún klukkan 20:34

Íshús / Glaumbær / Listasafn

Gamla íshúsið við Tjörnina er eitt af þessum húsum sem var byggt fyrir eitthvað allt annað en það hefur verið nýtt fyrir.

Upphaflega var það byggt árið 1916 fyrir Herðubreið sem Íshús.  Ísinn var sóttur í Tjörnina á veturna og settur í geymslu.  Síðan var tjörnin seld í burtu í smáskömtum.

árið 1961 var húsið orðið að Glaumbæ.  Aðal skemmtistað borgarinnar.  Gekk það allt mjög vel þangaðtil Glaumbær brann og fólkið fann sér annan samastað.

Í dag er Listasafn Íslands í húsinu. 

Það er ekki laust við að ég velti fyrir mér hvað er rökréttast að komi næst í húsið.

Naut

Ég heimsótti nautabú fyrir  stuttu.

Áður en ég fór inn passaði ég mig á því að vera ekki í neinu rauðu og þegar ég kom inn passaði ég mig á því að gera ekkert til að æsa nautin upp að óþörfu.

Þegar ég kom inn var nautunum alveg sama um mig.

Stökk

Ég hef alltaf verið þeirrar skoðunnar að það er hvorki stökkið né fallið sem slasar fólk.

Það er í lendingunni sem vandræðin byrja.

Lendingin var ekki vandamál hjá þessum.
Fleiri myndir af strákum sem hafna þyngdarlögmálinu.

Beðið eftir að eitthvað gerist.

Fyrir rúmu ári fór ég Gullhringinn með hóp af ungum útlendingum. 

Þegar þau voru búin að sjá Þingvelli og Gullfoss var stefnan sett á Geysi.

Ég sagði þeim að Geysir gysi ekki svo oft lengur.  Það gerðist í raun örsjaldan. 

Til að hressa þau sem áttu sér þann draum æðstan að sjá alvöru goshver sagði ég þeim að Strokkur gysi á hverjum degi klukkan þrjú.

Augnabliki síðar heyrðist neyðaróp aftan úr rútunni.  "Klukkan er hálf fjögur!"

Þeim leið strax mun betur þegar þau heyrðu að hann gysi reglulega allan daginn og á nóttunni líka.

Þegar rútan stoppaði hljóp allur hópurinn að Strokki og beið eftir að gosið myndi byrja.

Það er ótrúlega gaman að fylgjast með þeim sem hafa aldrei séð gos áður stara á hverinn og þora ekki að blikka augunum af ótta við að missa af einu augnabliki.  Svo kemur sælusvipurinn þegar gosið er byrjað.  Strax og gosinu lýkur bíður fólkið aftur spennt eftir næsta gosi.

Fleiri myndir af sama gosi.

Sjóstöng

Ég er mikill áhugamaður um sjóstangaveiði.  Undanfarin ár hef ég farið að minnsta kosti  tvisvar á sumri og tekið þátt í sjóstangaveiðimótum. 

Eins og gefur að skilja þá hefur aflinn verið mjög misjafn.   Ég sé enga ástæðu til að segja frá minnsta aflanum enda er frá mjög litlu að segja.  Stoltari er ég af því þegar ég veiddi rúm 1100 kg. á Patreksfirði í fyrra.

Sumir eiga erfitt með að skilja hvað er svona skemmtilegt við að fara á sjó klukkan sex um morguninn í misgóðu veðri, kastast til á litlum bátum og reyna að standa með veiðistöng og elta einhverja fiska. 

Ég eins og þeir sem stunda sjóstöngina vitum nákvæmlega hvert svarið er.  Þetta er gaman.

Litlu mátti þó muna að ég færi aldrei aftur á sjóstöng eftir fyrri daginn á fyrsta mótinu sem ég tók þátt í.

Það var á 40 ára afmælismót Sjóstangaveiðifélags Akureyrar árið 1993. 

Það var farið frá Dalvíkurhöfn og smá hreyfing á sjónum.

Ég sá enga ástæðu til þess að taka sjóveikistöflu.  Standandi úti í fersku loft.  Ég vissi vel að ég yrði ekki sjóveikur við þær aðstæður.  Ferskt loft er besta vörnin gegn sjóveiki sem til er.

Ég hafði rétt fyrir mér, til að byrja með.  Ég fann ekki fyrir sjóveiki þegar báturinn var bundinn við bryggju og ég fann fyrir mjög litlu á meðan við sigldum út úr höfninni.

Þetta gekk í raun mjög vel þangað til við stoppuðum til að hefja veiðar.

Ég var fljótur að veiða þrjá fyrstu fiskana en þá náði sjóveikin yfirhöndinni.  Það sem eftir lifði dags fór í tvennt.  Sitja í hnipri við borðstokkinn og halla mér yfir borðstokkinn.  Ég veiddi engan fisk það sem eftir lifði dags og ég sá enga ástæðu til að fá mér af nestinu.  Það hefði hvort sem er átt mjög stutta viðkomu í maganum. 

Ég var mjög feginn að komast í land og hafa eitthvað undur fótunum sem vaggaði ekki.

Það kom fáum og allra síst sjálfum mér á óvart þegar aflatölum var dreift að ég virtist vera búin að gulltryggja mér botnsætið. 

Daginn eftir urðu bátsfélagar mínir bæði undrandi og hissa.  Ég var mættur aftur, tilbúinn til að hefja veiðar.  Svo hafði ég líka vit á því að taka sjóveikistöflu.

Einn veiðifélaginn spurði mig mjög varlega hvernig ég hefði það.

Ég svaraði því til að í dag væri ég nýr og betri maður, enda búin að kasta upp megninu af mínum innri manni.

Veiðarnar gengu mun betur seinni daginn og tókst mér að komast upp fyrir miðju í heildarafla.