Sjóstöng

Ég er mikill áhugamaður um sjóstangaveiði.  Undanfarin ár hef ég farið að minnsta kosti  tvisvar á sumri og tekið þátt í sjóstangaveiðimótum. 

Eins og gefur að skilja þá hefur aflinn verið mjög misjafn.   Ég sé enga ástæðu til að segja frá minnsta aflanum enda er frá mjög litlu að segja.  Stoltari er ég af því þegar ég veiddi rúm 1100 kg. á Patreksfirði í fyrra.

Sumir eiga erfitt með að skilja hvað er svona skemmtilegt við að fara á sjó klukkan sex um morguninn í misgóðu veðri, kastast til á litlum bátum og reyna að standa með veiðistöng og elta einhverja fiska. 

Ég eins og þeir sem stunda sjóstöngina vitum nákvæmlega hvert svarið er.  Þetta er gaman.

Litlu mátti þó muna að ég færi aldrei aftur á sjóstöng eftir fyrri daginn á fyrsta mótinu sem ég tók þátt í.

Það var á 40 ára afmælismót Sjóstangaveiðifélags Akureyrar árið 1993. 

Það var farið frá Dalvíkurhöfn og smá hreyfing á sjónum.

Ég sá enga ástæðu til þess að taka sjóveikistöflu.  Standandi úti í fersku loft.  Ég vissi vel að ég yrði ekki sjóveikur við þær aðstæður.  Ferskt loft er besta vörnin gegn sjóveiki sem til er.

Ég hafði rétt fyrir mér, til að byrja með.  Ég fann ekki fyrir sjóveiki þegar báturinn var bundinn við bryggju og ég fann fyrir mjög litlu á meðan við sigldum út úr höfninni.

Þetta gekk í raun mjög vel þangað til við stoppuðum til að hefja veiðar.

Ég var fljótur að veiða þrjá fyrstu fiskana en þá náði sjóveikin yfirhöndinni.  Það sem eftir lifði dags fór í tvennt.  Sitja í hnipri við borðstokkinn og halla mér yfir borðstokkinn.  Ég veiddi engan fisk það sem eftir lifði dags og ég sá enga ástæðu til að fá mér af nestinu.  Það hefði hvort sem er átt mjög stutta viðkomu í maganum. 

Ég var mjög feginn að komast í land og hafa eitthvað undur fótunum sem vaggaði ekki.

Það kom fáum og allra síst sjálfum mér á óvart þegar aflatölum var dreift að ég virtist vera búin að gulltryggja mér botnsætið. 

Daginn eftir urðu bátsfélagar mínir bæði undrandi og hissa.  Ég var mættur aftur, tilbúinn til að hefja veiðar.  Svo hafði ég líka vit á því að taka sjóveikistöflu.

Einn veiðifélaginn spurði mig mjög varlega hvernig ég hefði það.

Ég svaraði því til að í dag væri ég nýr og betri maður, enda búin að kasta upp megninu af mínum innri manni.

Veiðarnar gengu mun betur seinni daginn og tókst mér að komast upp fyrir miðju í heildarafla.

Fugl í felum

Ég sá þennan fugl á flugi fyrir utan gluggann hjá mér.

Einn köttur vildi fá að leika við hann en fuglinn flaug upp í tré og reyndi að blandast umhverfinu.

Ef vel er gáð sést fuglinn á myndinni.

Gæðum misskipt

Um helgina snjóaði. 

Það snjóaði ekki mikið í Reykjavík en nóg til að jörðin varð hvít í nokkrar mínútur.

Þó virtist snjórinn ekki setjast jafnt niður alstaðar.

Krummi

Þegar ég er á Látrabjargi þá get ég setið tímunum saman og horft á lunda, álkur og ritur.

Þegar ég er kominn í bæinn þá er það krumminn sem ég stoppa hjá og fylgist með.

Það er engin rökrétt ástæða fyrir því af hverju krumminn heillar mig.

En það er alltaf þess virði að stoppa og horfa á hann.

Hvernig fór ég að þessu?

Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að það geta allir tekið stórkostlegar myndir á hvaða myndavél sem er. 

Ég geng meir að segja svo langt að segja: "Ef þú lætur 10 apa fá 10 einnota myndavélar með 36 mynda filmum, er næstum öruggt að a.m.k. einn apinn mun taka eina stórkostlega mynd.  Hinar 359 myndirnar verða líklegast algert rusl."

Eftir því sem færnin á myndavélarnar eykst og tækjabúnaðurinn batnar aukast vissulega líkurnar á góðum myndum og þeir allra bestu geta náð mjög góðum myndum því sem næst í hvert skipti.

Sjálfur er ég mitt á milli.

Ég tel að ég kunni þokkalega vel til verka og tek að eigin sögn margar mjög góðar myndir.  Reyndar tek ég fullt af slæmum myndum líka en ég er ekki að sýna þær af augljósum ástæðum.

Fyrir nokkrum árum var ég á göngu um miðborg Birmingham.  Þegar ég gekk yfir brú ákvað ég að smella af einni mynd. 

Þegar ég kom heim á hótel stakk ég myndavélinni í samband við tölvuna og fór að skoða afraksturinn.

Þegar ég kom að myndinni sem ég tók á leiðinni yfir brúnna gat ég ekki annað en horft á myndina og spurt sjálfan mig spurningarinnar sem ég spyr enn í dag.

Hvernig fór ég að þessu?

Hvernig ég fór að því að taka þessa mynd?

Það sást skip á sjó

Þegar eitthvað sem ekki sést daglega birtist, virðast allir þurfa að fara út og taka myndir af því.

Þýska skólaskipið Groch Fock varpaði akkeri í sjóinn við Laugarnestangann og fjaran varð snögglega þéttskipuð af myndasmiðum af öllum stærðum og gerðum.  Allt frá tónlistarhúsinu að dælustöðinni við Skarfagarða.

Skipverjarnir á skipinu hafa líklegast skemmt sér vel við að fylgjast með öllu  fólkinu því þeir sungu svo glatt að það heyrðist í þeim alveg upp á land.

En hvað er það sem veldur því að allir þurfa að taka myndir af sama hlutnum?

Á meðan þið veltið því fyrir ykkur getið þið skoðað eina af fimmtíu myndum sem ég tók af þrímastra skútunni.

Norðurljósin komu í gær

Í gærkvöldi sá ég norðurljós í fyrsta skipti í langan tíma.

Þá sjaldan að það hefur verið heiðskýrt sendir sólin ekki frá sér réttu geislana og það sést fátt annað á himni en tungl og stjörnur.

Í gær voru réttar aðstæður og norðurljósin skinu yfir Reykjavík.

Vonandi kemur meira í kvöld.

Þessi mynd var tekin haustið 2007 þegar við höfðum efni á svona sýningum á hverju kvöldi.
Fleiri myndir af norðurljósum

Brunahaninn

Á miðri götu á Urriðaholti fann ég þennan brunahana.

Langt frá öllu sem gæti logað. 

Ég veit ekki alveg hver tilgangurinn með honum er þarna.

Ég hef aldrei séð nógu langa brunaslöngu til að ná að næsta húsi.

Ég er ekki alveg viss

Ég fór upp á Urriðaholt.

Á toppnum fann ég þetta listaverk.

Hvað þetta á að vera og hvað þetta er.

Ég er ekki alveg viss.

Hestar

Það eru mörg ár síðan ég fór síðast á hestbak.

Hestamennskan hjá mér byrjaði á hestanámskeiði á Þúfu fyrir rúmum 20 árum.

Þar lærði ég að sitja hest á feti, brokki, tölti og stökki.

Ég var í viku og komst í gegnum síðasta daginn án þess að detta af baki. 

Síðan þá ef ég getað nýtt mér kunnáttuna í gangtegundum og lært að hanga á baki á skeiði.

Ég hef líka dottið af baki og hestur dottið á bakið á mér.  Bæði ég og hestur sluppum óskaddaðir.

Þessir hestar tengjast lýsingunum að ofan ekki á neinn hátt.